Er is in maart 2013 iets ergs gebeurd. Na afloop van een training van een loopgroep is een loper thuis in elkaar gezakt en na luttele tijd overleden. Na de schrik, en na de eerste dagen bedacht ik mij na de begrafenis, ik ga een blog aan G. wijden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik wist niet wat en hoe te schrijven. Menige kilometer had ik samen met hem hardlopend afgelegd. Hoe eer je een leven van iemand, wier zweet je meer gedeeld hebt dan woorden. Ik schuif die blog al een half jaar voor me uit, met als effect dat ik helemaal niet meer schrijf. Vandaag eer ik G. met een beeld, dat zijn familie op zijn rouwkaart heeft gezet.
Geen woorden, waar geen woorden voor zijn. Eeuwig zonde en veel te vroeg komt misschien in de buurt. Het beeld is de dwarsdoorsnede van een omgehaalde boom. Geveld door een kettingzaag, geveld door de man met de zeis.
Telkens als ik de jaarringen van een boom tel, zal ik denken aan G. Elke ring herinnert me aan een hardlooprondje met hem. Het is zoals het is.