We zijn in onze samenleving heel sterk in het opplakken van etiketten of het omhangen van labels. Jij hebt zus en dat verklaart dat je zo doet. Er is bijna geen kind meer dat niet iets heeft, adhd, dhd, asperger, autisme, pdd nos. Onder volwassenen is het label depressief of burn-out zeer gangbaar. Het label verklaart waarom de persoon allerlei klachten heeft. En achter het label komt vervolgens ook een plan van aanpak mee om de problemen te verhelpen. Laat helder zijn dat de symptomen zo ingrijpend zijn dat een mensenleven behoorlijk ontwricht kan raken. Niet alleen het leven van de betrokkene zelf maar ook van de mensen in de directe omgeving. Er moet iets, zeker als de problemen aanhouden.
Maar er is ook een andere kant. In een cultuur waarin je je kunt verzekeren tegen slecht weer,of je kunt laten invriezen met de verwachting dat het eeuwige leven wordt uitgevonden, is er geen gezonde kijk meer op tegenslag. Een portie levensellende hoort bij elk mensenleven. Naarmate je ouder wordt kom je er vanzelf mee in aanraking. Het treft jezelf of je dierbaren in je directe omgeving. En er is een sterke reflex dat het leven maakbaar is, dat het niet hoeft, dat het weggenomen kan worden, liefst zo snel mogelijk. Pilletje hier, therapietje daar, zelfs hardlopen, en over tot de orde van de dag.
Maar zo werkt het niet. Als je iets verdrietigs meemaakt, zoals het verlies van een kind, ontslag op het werk, opbreken van een duurzame liefdesrelatie of vriendschap dan is verdriet de normaalste zaak van de wereld. Je mág je somber voelen, slecht slapen of weinig eetlust hebben. Dat hoeft niet meteen weggenomen te worden. De gordijnen mogen tijdelijk dicht, zal ik maar zeggen. Het wordt pas zorgelijk als ze dicht blijven. Wat past bij verdriet is troost, vriendschap, liefde en geduld. Dat zijn de sterkste medicijnen waardoor mensen zich weer oprichten en gaan ontdekken dat het leven de moeite waard is.
Uit eigen ervaring weet ik dat verdriet op je ademhaling gaat zitten. Ga je hardlopen dan gaat het ademen niet alleen met horten en stoten, je wordt er ook emotioneel van. Het mooie is, dat ik ontdekte zo in contact te komen met mijn verdriet. En dat maakte weer dat ik er door heen kon komen. Behalve mijn lief, en mijn vrienden heeft ook het lopen mij getroost.