Mijn ouders hebben het volgens mij nooit gedaan, maar tegenwoordig is het voor mij heel gebruikelijk om doelen te stellen. Ze kunnen van allerlei aard zijn, als ik ze maar heb. Een doel houdt je in beweging in het leven, dat is goed. Geen doel hebben is stilstand, en op termijn achteruitgang. Op het gebied van gezondheid en hardlopen klinkt dan al gauw: als ik 42 jaar word, wil ik mijn eerste marathon lopen, ik wil mijn bloeddruk onder de 60, deelnemen aan de Dam-tot-Dam loop, voor de zomer 5 kilo afgevallen zijn, de 10 kilometer binnen de 40 minuten enzo. De doelenlijst kan heel lang zijn.
Doelgericht zijn is één, de weg naar het doel kan heel divers zijn. Het is zelden een rechte lijn met weinig tegenslag. Het is een kunst om de motivatie de hele weg op orde te houden. Het is een kunst om heel te blijven, maar al te makkelijk loop je een blessure op. Het doel wat zo dichtbij leek is dan ineens een stuk verder weg. Het is een kunst de wilskracht op orde te houden, maar er voor te waken dat zij niet de vreugde van het lopen overschaduwt. Het bereiken van een doel is uiteindelijk ook altijd een ontdekkingstocht over jezelf. Wat leer ik over mijzelf als ik tracht mijn gestelde doel te bereiken.
Vele religieuze tradities hebben een mooi symbool voor het afleggen van de levensweg. Het gestelde doel is uiteindelijk het bereiken van je kern, je diepste IK. Dit doel is het ultieme doel, het overstijgt alle andere persoonlijke doelen. Het symbool daarvoor is een labyrinth, niet te verwarren met een doolhof. Dat laatste is een spel, waar degene die binnentreedt uit een wirwar aan steegjes maar weer een uitgang moet zien te vinden. Het pad van het labyrint leidt altijd en onherroepelijk naar de kern. Soms brengt de weg je dichtbij, dan weer verder af, maar uiteindelijk kom je er. Niet het doel, maar het gaan van de weg is het doel, is de zin die bij deze levenshouding hoort.
Voordat ik aan die wijsheid toe kon komen wilde ik de 10km onder de 40 min lopen (gehaald), de marathon binnen de 3 uur (net niet gehaald), een triathlon (begin ik niet meer aan). In het werken aan deze doelen leer je jezelf kennen, dag in dag uit en uiteindelijk kom je er, soms zo langzaam als een slak, bij je kern.
Hoe toepasselijk die slak, want het labyrint is geïnspireerd op het lijnenpatroon van o.a. een slakkenhuis.