Mijn huis staat aan een dijk, die door de gemeente Utrecht tot fietszone is gebombardeerd. Ergens klopt dat wel. Onder de dijk schijnt een oude Romeinse weg te liggen. Ik associeer dat met soldatenlaarzen en paard en wagen. Nu is de weg doodlopend voor auto’s. Er wordt op de dijk volop gefietst, gewandeld én hard gelopen. Grofweg de helft van het legioen der lopers heeft een iPod of iPhone bij zich. Muziek mag het ritme bepalen, of de stem van Vlaamse Evy, en anders wordt de route wel digitaal vastgelegd, de afstand, het tempo en het aantal verbruikte kilocalorieën. Eenmaal thuis kunnen de gegevens worden uitgelezen op een persoonlijke website, resultaten vergeleken met eerdere trainingen, nieuwe schema’s vastgesteld.
Zelf heb ik ook wel eens geprobeerd met muziek op te lopen, maar ik raakte de weg in mijzelf kwijt. Op de een of andere manier vind ik het plezierig mijn eigen ademhaling te horen. Ik vind het ook prettig om via omgevingsgeluiden mijn plek op de weg of in het bos te kennen, haast te kunnen voelen. Muziek leidt maar af, en gaat als het ware tussen mij en mijn hartslag zitten. Mijn loopritme raakt verstoord, in plaats van dat dit op gang wordt gebracht of gehouden. Kortom, voor mij geen poespas.
Gek genoeg werkt het samen op lopen met een andere hardloper heel anders. De ene keer is het leuk om bij te kletsen tijdens het lopen en wordt daarmee een rustig hardlooptempo gereguleerd. De andere keer valt het stil, doen beide lopers er het zwijgen toe. Ongemerkt zoek je elkaars pasritme op, dan loop je gelijk. Bijna altijd word ik me dat bewust, en put ik kracht en inspiratie uit de synchrone pas van twee lopers. Je wordt als het ware een lichaam, met dubbele longen. Het gaat lichter, ik voel me vrijer.