Stel dat ons lichaam een woning is voor onszelf, voor onze persoonlijkheid, dan zou de vraag kunnen zijn op welke plek wij het meest vertoeven. Het antwoord laat zich raden, de zolder. In de moderne cultuur worden we van jongs af aan verleid, zo je wilt getraind om in ons hoofd te gaan leven. Leven en werken is hersengymnastiek geworden. Voor veel mensen geldt dat de rest van de woning een moeizame verblijfplaats is. Wat is dat toch ongelofelijk jammer.
Runningtherapie is niet veel meer en zeker ook niet minder dan het inzetten van hardlopen ter voorkoming of bestrijding van stress-gerelateerde klachten. In zijn algemeenheid kun je zeggen dat die klachten het product zijn van een overactief hoofd. Als je alleen maar op zolder leeft, dan gaat de rest van de woning kraken en piepen, omdat er geen onderhoud plaats vindt, omdat er niet in wordt geleefd. Door te gaan hardlopen word je uitgenodigd kennis te maken met je gehele lichaam, met wat het kan en niet kan.
In het begin van een running-traject is er bij veel beginners weinig vertrouwen in het eigen lichaam, want het laat de bewoner op gezette tijden in de steek, of het biedt weerstand tegen de wijze waarop de bewoner met zijn woning omgaat. Maar gaandeweg, en dat is best snel, ontdekken de running-cliënten dat ze vooruit gaan, dat het lichaam meer kan dan ze tot voor kort bevroedde. Hardlopen brengt je bij de ervaring dat goede verzorging behalve met voeding ook met bewegen te maken heeft. Daag het lichaam uit, laat het inspanningen leveren, het wordt er sterk en gezond van. Daal opgezette tijden af van de zolder naar de begane grond, zet je voeten en handen aan het werk. Aan het eind van de inspanning wacht de ervaring dat het plezierig vertoeven is in het huis van je geboorte als mens.